Reizen in Japan

Hoi iedereen!

Ik weet dat het een tijdje geleden is geweest, maar hier is dan eindelijk weer een verhaaltje over mijn avonturen in Japan. Ik heb het momenteel heel druk met school. November is de Midterm maand in mijn universiteit , wat betekent dat ik een maand lang elke week veel toetsen of presentaties heb. Het is grappig om te merken dat je ook weer gewoon gewend raakt aan het gebruikelijke stramien van naar school gaan en examens afleggen. Eigenlijk is school gewoon overal hetzelfde, of dat nu in het verre Japan is of thuis in Nederland.

Ik heb zo veel gedaan afgelopen weken. Zo ben ik samen met mijn huisgenoot Larissa op reis geweest naar Nara, Osaka en Kyoto.

Dit was trouwens een heel avontuur om te regelen, maar gelukkig heeft Moe, onze Vlaams sprekende Japanse vriendin, ons goed geholpen. Nadat we een hostel hadden geboekt in Osaka moesten natuurlijk nog wel vervoer regelen. Moe vertelde ons dat we het beste met de “highway expres bus” naar Osaka konden gaan, omdat dit goedkoper zou zijn dan de trein. Maar een kaartje regelen voor zo’n bus werkt ook weer zo anders in Japan! Je bestelt een kaartje online op de website, maar je kunt je kaartje dan niet meteen uitprinten! Je moet naar een KONBINI, een convenience store, oftewel een kleine supermarkt, waar dan een machine staat. Daar stop je cash geld in en dan krijg je uiteindelijk je tickets. Voor mij is dit zo omslachtig en ik ben dan ook nog steeds niet gewend aan de Japanse cash cultuur, maar hé, het werkt.

De bus overtrof trouwens al onze verwachtingen, hij was zo luxe! Ik had me al voorbereid op het feit dat ik het 4,5 uur lang zou moeten volhouden in een te kleine stoel met te weinig beenruimte, zoals ik gewend ben in Nederlandse reisbussen, maar deze bus was echt heel anders. De brede stoelen stonden los van elkaar, waren voorverwarmd en je kon ze veranderen in een lig super relaxte ligstoel. Ook kregen we dekentjes en was er onboard radio, waar we naar konden luisteren met een gratis koptelefoon. In de avond kwamen we dan goed en wel aan bij ons hostel, waar de meest lieve Japanse vrouw ons opwachtte. Ze was het voorbeeld van een echt Obaachan, schattig omaatje in het Japans. Ze deed er alles aan om er voor te zorgen dat we het naar ons zin hadden, dat we niet koud waren en ze heeft zelfs thee voor ons gezet. Ontzettend lief!

De volgende dag hebben we trein naar Nara genomen, de stad die ook wel wordt gezien als het boeddhistische centrum van Japan. We hebben de hele dag rondgelopen in Nara’s enorme tempelcomplex en elke tempel bezocht die we tegenkwamen, er zijn er daar zo veel! Nara staat trouwens ook bekend om het aantal herten dat rondloopt in het tempelpark, je zag ze echt overal en ze liepen gewoon los rond. Sommige lagen te chillen onder een boom, anderen probeerden ijsjes af te pakken van kleine kinderen en ik heb er zelfs gezien die bijna in de tempels zelf zaten, rustig kijkend naar die vele toeristen die langskwamen lopen. Nara’s bekendste tempel heet Todaiji en dat is de meest indrukwekkende tempel die ik ooit heb gezien. Dit gebouw is enorm omdat het de grootste Boedha van Japan huisvest, en geloof me die was inderdaad gigantisch!

Daarna hebben we een berg beklommen om te genieten van een van de mooiste uitzichten die ik ook heb gezien. Als je op zo’n hoog punt staat kun je opeens de hele stad zien liggen en hoe alle nabije dorpjes en steden zo mooi omringd worden door hoge Japanse bergen.

Na een hele dag in het Nara tempel park rondgebracht te hebben hadden we natuurlijk reuze honger. We hebben Okonomiyaki gegeten en we hebben serieus amper een woord tegen elkaar gezegd tijdens het eten. Het was namelijk zo ontzettend lekker! Okonomiyaki is misschien wel het lekkerste gerecht wat ik tot nu toe op heb in Japan. Velen denken misschien dat de Japanse keuken gelijk staat aan sushi, maar dat is zeker niet zo! Er zijn veel meer lekkere gerechten waarvan ik vind dat ze ook maar eens bekend moeten worden in Nederland. Zoals dus Okonomiyaki. Je zou het nog het beste kunnen omschrijven als een hartige pannenkoek, met daarin allerlei dingen zoals inktvis, garnalen, kool, spek en ei, maar eigenlijk kan je er alles instoppen wat je lekker vind. Omnomnomiyaki is dus een betere naam volgensmij ;)

Toen we in de avond terugliepen hebben we trouwens nog een stel grappige Japanse jongens ontmoet. Toen ze mij vroegen waar ik vandaan kwam en ik Nederland zei, begon een van de jongens zo ongeveer het hele Nederlandse voetbal team op te noemen, namen van vroeger maar ook van nu. Echt alle namen kwamen voorbij, Gullit, Cruijff, Robben, van Persie etc. Hij kende ze echt allemaal. Ik vond dit zo grappig om iemand aan de andere kant van de wereld tegen te komen die dat allemaal zo goed wist! Ze hebben ons netjes afgezet bij het treinstation en toen we terug waren in Osaka zijn we, moe na alle indrukken, meteen naar bed gegaan.

De dag erna hebben we Osaka zelf bezocht. Wat was dat een groot contrast met het traditionele, kleine Nara dat we de dag ervoor hadden gezien! Osaka is echt een hele trendy en hippe stad en is, als 2e stad van Japan na Tokyo, ook enorm. Eerst zijn we naar een hoog, futuristisch flatgebouw gegaan, waar op de hoogste verdieping een uitkijktoren was gemaakt die helemaal van glas was. Overigens was de lift naar dit uitkijkpunt ook helemaal van glas, dus ik zou er niet heengaan als je hoogtevrees hebt! Het uitzicht was natuurlijk prachtig, we konden de hele stad zien van bovenaf. De hoge wolkenkrabbers in het business district, de vele huisjes waar de 2,7 miljoen inwoners van Osaka leefden en een groot kanaal dat je zo mooi naar de zee kon zien stromen. Je kon zelfs de vliegtuigen zien landen op een van de vele vliegvelden. Osaka is een bruisende stad vol leven, overal zag je treinen, auto’s op viaducten en wegen die elkaar doorkruisten en het verkeer bleef maar komen.

Daarna hebben we het Kasteel van Osaka bezocht. Het was heel grappig om te merken dat een stad zo’n sterk contrast kan hebben; het kasteel was als het ware een klein traditioneel eilandje, volledig omringd door hoge flats en moderne architectuur. In het park rondom het kasteel stonden allerlei eettentjes en daar hebben we een ander bekend Japans gerecht gegeten, Takoyaki genaamd. Dit zijn een soort poffertjes, maar net zoals Okonomiyaki is het een hartig tussendoortje. Echt hemels gewoon, zo ontzettend lekker!

In de avond het we het Las Vegas van Japan bezocht. In Osaka heb je namelijk ook een ‘strip’, maar waar Las Vegas bekend staat om het gokken, is de strip van Osaka een super lange straat met alleen maar eettentjes. Alles beweegt, alles glimt en overal zie je neonlichtjes knipperen: een grote kermis dus. Het was moeilijk om iets uit te kiezen wat we wilden eten die avond, omdat alles er heerlijk uitzag, maar uiteindelijk hebben we gekozen voor een traditioneel Japans buffet met allerlei kleine hapjes, zoals tempura (groenten en vis in een gefrituurd laagje), sashimi, sushi en nog veel meer lekkers.

De volgende dag hebben we de trein weer teruggenomen naar Kanazawa en dat duurde ongeveer 3 uur. De route was prachtig, omdat de trein vlak naast de zee reed en we dus een super uitzicht hadden op de natuur en het water. Toen we weer terug waren zijn we meteen naar bed gegaan, omdat we in de ochtend weer vroeg moesten opstaan voor onze trip naar Kyoto.

We hadden ons ingeschreven voor dit reisje naar Kyoto, dat werd georganiseerd door onze universiteit. Dus om 7 uur(!) stonden we weer ‘fris en fruitig’ te wachten op de grote reisbus die ons naar Kyoto zou brengen. De reis duurde ongeveer 4 uur. We zijn daar eerst naar een van de grootte kimono producenten gegaan van Kyoto en daar hebben we ook zelf een kimono mogen dragen. Wat was dat bijzonder! We werden eerst allemaal een kamer ingestuurd waar een stel Japanse oude vrouwtjes klaar stonden om ons op deze traditionele Japanse manier aan te kleden. Wat bestaat zo’n kimono trouwens uit veel lagen zeg! Eerst moest ik een soort onder japon aan, daaroverheen ging een onder kimono en nog een soort vest. Ook werden er verschillende banden en riemen rondom je middel gebonden. Daarover heen ging dan de echte kimono en als laatste nog een grote strik om het geheel af te maken. Ik voelde me net een ingepakt cadeautje. Ook moesten we de traditionele sokken dragen met een apart deel voor je grote teen, zodat we de echte Japanse houten slippers konden dragen.

Daarna gingen we naar Kasteel Nijo waar de keizers en de Shoguns (de
latere heersers van Japan) vroegen woonden, terwijl we nog steeds onze mooie kimono outfit droegen. Omdat deze plek zo bijzonder is waren er natuurlijk veel toeristen en zij wilden echt allemaal dolgraag met ons op de foto. Zo werden wij eigenlijk onderdeel van deze toeristische attractie. Het dragen van een kimono voelde echt heel speciaal. Toen ik daar zo in de oude tuin liep van het paleis kon ik me goed voorstellen hoe eeuwen lang, Japanse vrouwen deze kleding hadden gedragen. Ik kon niet anders dan me gracieus en langzaam voortbewegen, omdat je in de lange, strakke kimono niet veel bewegingsvrijheid had om grote stappen te zetten. Nadat we natuurlijk heel veel foto’s hadden gemaakt, moesten we helaas weer terug naar de Kimono textiel fabriek om onze kimono’s weer in te leveren. Daarna zijn we naar het hotel gebracht. Wat was dat raar om weer even alleen te zijn! Ik had natuurlijk zo lang met Larissa in een appartement geleefd, dat ik eigenlijk 2 maanden lang nooit helemaal alleen was geweest. Nu had ik opeens een kamer voor mezelf en dat was eigenlijk ook wel even fijn. :)

In de avond hadden we vrije tijd om de stad zelf te verkennen en zijn we in een groepje op zoek gegaan naar een restaurant waar we iets konden eten. Ook hebben we nog een tempel bezocht. Dit was heel speciaal, zo in het donker, omdat het hele tempel complex verlicht werd door vele lampionnetjes.

Daarna zijn we op aanraden van onze gids van de toer op zoek gegaan naar een echte geisha. Kyoto is namelijk de enige plek in Japan waar je nog een echte Geisha opleiding kan volgen. Zij had ons verteld dat er in Kyoto een klein straatje is, waar je de meeste kans hebt om een glimp van een geisha op te vangen. Het was erg moeilijk om dit straatje te vinden, omdat het zo klein en smal is dat je, als je niet beter zou weten, het zo over het hoofd zou zien. Het voelde alsof we opzoek waren in de jungle van Kyoto naar een zeldzaam dier en we wisten dat we vooral heel veel geluk nodig hadden. Maar dat maakte niet uit, want dit straatje alleen al was zo bijzonder! Het had zoveel sfeer, omdat het er nog net zo uit zag als vroeger; er hing een gezellige drukke sfeer met overal kleine barretjes en restaurantjes, die waren versierd met lampionnen en houten uithangborden met traditionele Japanse schilderingen. Je kon overigens nergens naar binnen kijken; alles was afgesloten met houten kozijnen en als je naar binnen wilden gaan moest je eerst door een groot stoffen gordijn. We bleven maar lopen en lopen en net toen we dachten dat we geen geisha zouden zien die avond, renden er vliegensvlug 2 geisha’s uit een van de vele barretjes. Geisha’s zijn heel discreet en willen eigenlijk niet graag gezien worden wanneer ze werken, zeker niet door toeristen, maar toch vond ik het heel gaaf om ze ook maar eventjes in het echt gezien te hebben. Hun kimono’s waren zo mooi, het haar was prachtig versierd met goud en zilveren hangertjes en wat nog het meest opviel was natuurlijk het kenmerkende witte gezicht met de rode lippen.

De volgende dag moesten we weer vroeg verzamelen, dus nog voor 8en stonden we weer klaar om de stad verder te verkennen. We hebben die dag onder andere een Japans bedrijf bezocht, KyoCera genaamd dat zich specialiseert op fijne keramiek. En wow, wat was dit een cultuurshock. Het bedrijfsleven is namelijk zo ontzettend anders in Japan. Er werd ons verteld dat we eerst een korte film zouden zien. Ik dacht dat dit over het bedrijf zelf zou gaan, wat het doet en welke ideeën het volgt etc. Maar de hele video was een soort erevertelling over het levensverhaal van de stichter van het bedrijf. Deze man werd serieus gezien als een soort godheid binnen het bedrijf. Deze arbeidsethos , waarin nog zo’n enorme hiërarchische cultuur heerst, ben ik met mijn individualistische, westerse ideeën totaal niet gewend. Ook moest elke werknemer altijd het bedrijfsboekje met zich meedragen, met daarin de 12 belangrijkste punten die men constant moet volgen. De belangrijkste leus was “Hou van mensen en respect het goddelijke’’. Voor mij kwam dit zo opgeblazen en bombastisch over dat ik er een beetje een ongemakkelijk gevoel van kreeg. Plus het feit dat er in het hele bedrijf geen enkele vrouw werkt in een hogere positie dan de secretaresse en het idee dat je deze filosofie maar gewoon moet volgen en niets van jezelf kan toevoegen, lieten mij inzien dat ik echt nooit in een Japans bedrijf zou kunnen werken. Ik zou me er echt zo aan gaan irriteren. Maar dit was zeker een ervaring waar ik heel veel van heb geleerd.

Als laatste activiteit zijn we naar een van de meest iconische tempels van Japan gegaan, de Fushimi Inari Shrine. Deze plek staat bekend om zijn duizenden rode bogen, die in het Japans ‘Torii’ worden genoemd, wat vogel betekent. Deze bogen zijn achter elkaar geplaatst en lopen helemaal omhoog tot aan de top van de heilige berg van Kyoto. Wij hadden helaas geen tijd om helemaal naar boven te gaan, maar alsnog heb ik zeker de bijzondere sfeer van deze plek gevoeld. Hoe hoger je kwam hoe mysterieuzer het werd. Overal stonden kaarsen te branden en mensen hadden zelf kleine persoonlijke tempeltjes gemaakt langs het pad, waar wierook stond te branden. Ook stond er een klein altaartje met daarop een steen die je moest optillen. Als je steen lichter voelde dan je had gedacht, kwamen je wensen en dromen uit. En gelukkig, bij mij was hij inderdaad een stuk lichter dan waar ik me op had ingesteld ;). Omdat Larissa en ik allebei het gevoel hadden dat we in een soort sneltreinvaart door Kyoto zijn heen geracet, hebben we afgelopen week besloten dat we weer terug gaan naar de stad met oud en nieuw . Want deze stad is een van de mooiste steden die ik tot nu toe in Japan heb gezien.

Dat was het weer voor deze keer en ik hoop dat ik mijn volgende blog wat sneller kan schrijven. Groetjes en tot de volgende keer! Liefs, Hannah