1 maand in Japan

Hoi Hoi!

Kan je het geloven? Een hele maand ben ik nu al in Japan, wat gaat dat toch snel! Ik heb vorige week geen blog kunnen schrijven, omdat ik moest leren voor een grote Japanse grammatica toets. Daarom bij deze een extra lang verhaal.

Ik moet zeggen dat ik me anders voel dan mijn eerste paar weken in Japan. De vele indrukken zijn ingedaald en ik heb mijn ritme van het dagelijkse leven weer gevonden; Wat eerst allemaal zo anders was, is normaal geworden. Al maak ik elke dag nog steeds van alles wonderbaarlijks mee!

Ik heb afgelopen 2 weken zo veel gedaan, te veel om op te noemen eigenlijk. Ik heb ten eerste in Kanazawa een prachtige tempel bezocht, de Oyama tempel. Dit uitstapje was georganiseerd door een aantal Japanse studenten die Kanazawa aan ons wilden laten zien. Zij vertelden dat we voordat we de tempel betraden eerst goed onze handen moesten wassen. Maar net zoals met alles hier in Japan, was je hier niet zomaar je handen! Het is een heel ritueel, wat deze Japanse studenten ons gelukkig allemaal haarfijn uitlegden. Daarna mochten we verder naar de tempel en er werd ons verteld dat we eerst 100 yen moesten offeren voordat we gingen bidden. Daarna moesten we 2 keer buigen, dan klappen met je handen in een bepaald ritme en tot slot een derde diepe buiging. Daarna kon je in een soort grabbelbak een klein briefje uitzoeken, dat je toekomst zou voorspellen. Dat heb ik natuurlijk gedaan ;)

Verder heb ik met dezelfde Japanse studenten een middagje Karaoke gedaan. Zie het voor je; 2 uur lang allerlei verschillende liedjes zingen, van Japanse Anime muziek, Michael Jacksons thriller tot Macklemore en meer… Ik vond het geweldig! In Japan nemen ze Karaoke echt heel serieus. Het gaat zo: Je maakt een reservering in een van de vele Karaoke bars, dan word je een kamer toegewezen, die natuurlijk geluidsdicht is gemaakt om enige vorm van geluidsoverlast te voorkomen. In de kamer staat een grote bank en er is drinken en eten. En dan begint het zingen! Met microfoons, tamboerijnen en harmonica’s hebben we er een geslaagde en swingende middag van gemaakt. Zo grappig vond ik het!

Verder gaat het studeren op de Universiteit nog steeds goed. Wel heb ik vooral voor Japans veel toetsen, bijna elke dag. Maar daar leer ik dan maar hard voor. En het is eigenlijk heel leuk om een taal zo intensief te leren. Ik merk nu al dat ik wanneer ik met iemand in het Japans praat, eigenlijk bijna alles kan verstaan. Dat is zo gaaf. Ook kijken ze me niet meer raar aan als ik iets probeer te bestellen, of wanneer ik mijn boodschapjes betaal in de supermarkt. Ze begrijpen wat ik zeg! Dat geeft toch wel veel zelfvertrouwen. Morgen heb ik overigens een afspraak bij de kapper gemaakt( we hebben een kapper op de campus van de Uni!) en ik weet dat hij geen woord Engels spreekt… hopen dat dat ook lukt haha.

Het meeste geniet ik nog wel van het Zen vak dat ik volg. Ik denk dat dat vooral komt omdat het zo ontzettend relaxend is. Eigenlijk leren we hoe we zo goed mogelijk niets kunnen doen. Klinkt fijn toch? Afgelopen week hebben we in de natuur gemediteerd. We zaten met zijn allen in het hoge gras, de insecten vlogen om ons heen en we hoorden de krekels tjirpen op de achtergrond. Het was heel fijn en bijzonder! Ook hebben we een cirkel moeten tekenen met een echte Japanse kalligrafeer penseel. Nu zullen sommigen van jullie misschien denken, Hannah je zit toch op de universiteit, is cirkels tekenen dan niet een beetje te simpel? Ik moet zeggen dat die gedachte natuurlijk ook door mijn hoofd ging ^-^. Maar onze lerares legde uit dat het tekenen van in cirkel in het boeddhisme veel meer is dan gewoon een cirkel. In het Japans heet het een ‘Enso’ en er zijn zelfs Zenmeesters die elke dag opnieuw een cirkel tekenen, als spirituele oefening. De Enso staat symbool voor veel verschillende dingen zoals het universum, verlichting, kracht, elegantie maar ook minimalisme en leegte. We moesten allemaal met een penseelstreek een cirkel neerzetten op een leeg papier. Elke cirkel is anders, omdat het een reflectie is van wie je bent als persoon. Onze lerares vertelde dat boeddhistische monniken je zo zouden kunnen vertellen wat voor persoon je bent, waar je mee worstelt en wat je wilt bereiken door alleen maar naar jou persoonlijke Enso te kijken. De laatste les gaan we het opnieuw doen en analyseren we beiden cirkels, om te zien welke ontwikkeling je hebt doorgemaakt. Ik ben zo benieuwd! Als je trouwens mijn getekende cirkel wil zien, hij staat onderaan bij de foto’s.

Verder hebben mensen mij gevraagd of ik wat meer uitleg kon geven over het feit dat alles anders is in Japan, waar ik vol verbazing over schreef in mijn eerste blog. Ik heb 2 goede voorbeelden: de wc en de bus.

Ok, de WC in Japan. Nu zal je misschien wel denken: “wat kan er nu zo anders zijn aan een wc?” Maar geloof me ik heb nog nooit zo iets raars meegemaakt. Ten eerste zijn de wc’s hier echt heel hightech, uitgerust met allerlei vernuftige knopjes, waar ik vaak niet van weet wat het nou allemaal precies doet. Je hebt bril verwarming en je kunt water van allerlei hoeken laten spuiten. Maar wat nog wel het raarste is, is het wc menu met allerlei geluidjes, zoals golven van de zee, een waterval of gewoon een doorspoel geluid, om geluiden die je niet aan andere toiletbezoekers wil laten horen te verhullen. Ik ging laatst naar een wc en blijkbaar vond deze wc dat ik bij het plassen te veel geluid maakte, waardoor er automatisch een waterval geluid werd afgespeeld. Ik vond dit echter niet nodig en probeerde op de knop te drukken om het geluid uit te zetten, maar ik maakte nog steeds te veel lawaai waardoor ik steeds weer werd verwend door het ‘kalmerende’ geluid van vallend water…. Kijk dat bedoel ik, naar de wc gaan hier is echt een avontuur. Je weet nooit wat je gaat meemaken.

De bus nemen in Japan gaat hier ook heel anders dan ik gewend ben. Ten eerste betaal je pas als je de bus uitstapt. Wanneer je de bus ingaat, pak je een klein kaartje uit een automaat. Op dat kaartje staat een nummer. Voorin in de bus hangt een groot digitaal bord, met daarop allerlei nummers, ik geloof van 1 t/m 12. Je moet het nummer dat op je kaartje staat heel goed in de gaten houden, want wanneer je wil uitstappen moet je het bedrag betalen dat bij jou kaartje staat! Het kaartje gooi je samen met het geld in een bakje voorin in de bus bij de chauffeur. Je kunt je wel voorstellen dat het even duurde voordat ik dit allemaal door had. Maar het werkt, het is een slim systeem. Alle buschauffeurs zijn hier overigens heel chique gekleed, met witte handschoentjes en een echte chauffeurspet. En geheel volgens Japanse standaard zijn ze enorm beleefd. Ze waarschuwen wanneer er een drempel of scherpe bocht aan komt en vertellen precies wanneer de bus stopt of weer gaat rijden, zodat je niet zomaar omvalt. Zo weet je altijd waar je aan toe bent ;)

Zo dat was het wel weer voor deze keer, ik heb komende donderdag een Halloween feestje waar ik erg naar uitkijk. Halloween is echt heel groot hier namelijk. Ik moet nog wel even een kostuum ergens vandaan halen, maar dat komt vast wel goed!

じゃあまった、Hannah